Wyszukiwarka

Wyszukiwarka

Kalendarium

Poniedziałek, 2021-03-22

Imieniny: Bogusława, Jagody

Statystyki

  • Odwiedziło nas: 611755
  • Do końca roku: 284 dni
  • Do wakacji: 95 dni


PSYCHOLOGICZNE WTORKI

 

W bieżącym roku szkolnym rodzice każdej z grup przedszkolnych  otrzymali propozycję spotkań warsztatowych. W każdy ostatni wtorek miesiąca odbywają się warsztaty dla rodziców poszczególnych grup. Rodzice wybierają  temat  spośród  przedstawionych, bądź mają możliwość zaproponowania innego, zgodnego z własnymi potrzebami i oczekiwaniami. 

Dzięki spotkaniom rodzice i  wychowawcy mogą zdobyć wiedzę na temat rozwoju dziecka oraz umiejętności, które pozwolą im radzić sobie w wielu nowych, a także trudnych dla nich sytuacjach związanych z procesem wychowania.

 

PROPOZYCJE SPOTKAŃ Z RODZICAMI

 

Każdy może być dobrym rodzicem

Spotkanie poświęcone jest dobremu rodzicielstwu. Rodzice wspólnie poszukują odpowiedzi na pytanie co to znaczy być dobrym rodzicem: kim dla dziecka powinien być rodzic, czego potrzebuje dziecko i jak rodzice mają sprostać jego oczekiwaniom.

 

DZBAN  I  KAMIENIE (Anthony de Mello)

 

„Pewnego dnia stary profesor został zaangażowany, aby przeprowadzić kurs dla grupy dwunastu szefów na temat skutecznego planowania czasu. Kurs ten był jednym z pięciu modułów przewidzianych na dzień szkolenia. Stary profesor miał więc do dyspozycji tylko jedną godzinę, by wyłożyć swój przedmiot. Stojąc przed tą elitarną grupą (która gotowa była zanotować wszystko, czego ekspert będzie nauczał), stary profesor popatrzył na każdego z osobna, następnie powiedział: „Przeprowadzimy doświadczenie”.

Spod biurka, które oddzielało go od zebranych, stary profesor wyjął wielki dzban (o pojemności 4 litrów), który postawił delikatnie przed sobą. Następnie wyjął około dwunastu kamieni wielkości piłki do tenisa i delikatnie włożył je kolejno do dzbana. Gdy dzban był wypełniony po brzegi i niemożliwym było dorzucenie jeszcze jednego kamienia, podniósł wzrok na swoich słuchaczy i zapytał ich: „Czy dzban jest pełny?. Wszyscy odpowiedzieli: „Tak”. Poczekał kilka sekund i dodał: „Na pewno?”

Następnie pochylił się znowu i wyjął spod biurka naczynie wypełnione żwirem. Delikatnie wysypał żwir na kamienie, po czym potrzasnął lekko dzbanem. Żwir zajął miejsce miedzy kamieniami….aż do dna dzbana. Stary profesor znów podniósł wzrok i zapytał „Czy dzban jest pełen?”. Tym razem świetni słuchacze zaczęli rozumieć. Jeden z nich odpowiedział: „Prawdopodobnie nie”. „Dobrze – odpowiedział stary profesor.

Pochylił się jeszcze raz i wyjął spod biurka naczynie z piaskiem. Z uwagą wsypał piasek do dzbana. Piasek zajął wolne miejsce miedzy kamieniami a żwirem. Jeszcze raz zapytał,: „Czy dzban jest pełen?”

Tym razem bez zająknienia, słuchacze odpowiedzieli chórem: „Nie”.

I tak, jak się spodziewali, wyjął butelkę wody, która stała na biurku i wypełnił dzban, aż po brzegi. Stary profesor podniósł wzrok na grupę i zapytał ich: „Jaka wielką prawdę pokazuje nam to doświadczanie?”. Najbardziej odważny z grupy biorąc pod uwagę przedmiot kursu, odpowiedział: „To pokazuje, że jeśli nawet nasz kalendarz jest całkiem zapełniony, jeśli naprawdę chcemy, możemy dorzucić jeszcze więcej spotkań, więcej rzeczy do zrobienia”. „Nie” – odpowiedział stary profesor- „To nie o to chodziło. Wielka prawda, która przedstawia to doświadczenie jest następująca: jeśli nie włożymy kamieni jako pierwszych do dzbana, później nie będzie to możliwe”.

Zapanowało głębokie milczenie, każdy uświadomił sobie oczywistość tego stwierdzenia. Stary profesor zapytał ich: „Co stanowi kamienie w waszym działaniu? Wasze zdrowie? Rodzina?  Przyjaciele? Zrealizowanie marzeń? Robienie tego, co jest waszą pasja? Uczenie się? Odpoczynek? Czas dla siebie? A może jeszcze coś innego? Musicie zapamiętać: najważniejsze jest to, żeby swoje kamienie włożyć do własnego życia najpierw, inaczej ryzykujecie, że przegracie swoje życie”.

Jeżeli damy pierwszeństwo drobiazgom, takim, jak żwir i piasek, to wypełnimy swoje życie drobiazgami i nie wystarczy nam cennego czasu, żeby poświecić go na ważne sprawy w życiu”.

 

Jak budować poczucie własnej wartości u dziecka

Osoba, która ma wysokie poczucie własnej wartości wie, że zasługuje na szacunek i miłość. Taka osoba ma zaufanie do siebie, jest otwarta na ludzi i wyzwania. Zna swoje mocne strony, umie się cieszyć z sukcesów, ale akceptuje także swoje ograniczenia. Taka osoba nie czuje, że musi być zawsze idealna, pozwala sobie na błędy i umie z nich wyciągać wnioski. I co najważniejsze − taka osoba jest przekonana, że ma prawo do bycia szczęśliwą. Łatwiej jej dokonywać wyborów, które są w zgodzie z jej potrzebami, układać swoje życie tak, by móc z niego czerpać satysfakcję i radość. To, jakie mamy poczucie własnej wartości zależy w dużej mierze od tego, jak byliśmy wychowani. Rola opiekunów – rodziców, babć/dziadków – w budowaniu wysokiego poczucia własnej wartości u dziecka jest ogromna. Spotkanie pomaga odpowiedzieć na pytanie: co może robić opiekun, któremu zależy na budowaniu wysokiego poczucia własnej wartości u dziecka? 

Słowa mają moc, czyli o sztuce doceniania

 

Co sprawia, że jako dzieci, a potem dorośli, potrafimy myśleć o sobie pozytywnie?.

Jeśli rodzice doceniają swoje dziecko, głośno wyrażają aprobatę, zauważają wysiłki dziecka, zarówno słowem, jak i gestem dają mu poczuć, że cieszą się z jego osiągnięć, to dziecko dostaje jasny komunikat, że również może cieszyć się ze swoich dokonań, że ma prawo być
z siebie dumne. Dzięki temu będzie wyraźnie dostrzegało swoje mocne strony. Dla takiego dziecka oczywiste stanie się, że są sytuacje, w których może oczekiwać docenienia. Takie dziecko, a potem dorosły, będzie potrafiło doceniać innych i samego siebie. Taki dorosły będzie bardziej świadomy swoich kompetencji i zasobów, ale będzie je także umiał dostrzec
u innych.

Mały złośnik , czyli o trudnych emocjach trzylatków

Drugi i trzeci rok życia to ważny i trudny czas w życiu dziecka, pełen wyzwań, intensywnych i skrajnych emocji. Rodzice dwu- i trzylatków często potrzebują pomocy, czuja sie bezradni lub obwiniają siebie za „trudne zachowanie” dziecka.

Co zrobić, kiedy maluch złości sie, krzyczy, kładzie na ziemi lub tupie nogami? Jak poradzić sobie z atakami histerii? Spotkanie ma na celu uświadomienie rodzicom, że wybuchy złości są naturalnym zachowaniem wynikającym ze zmian rozwojowych zachodzących u dziecka,
a także omówienie sposobów, jak można radzić sobie z „trudnymi” zachowaniami dziecka.

 

Zamiast klapsów – jak z szacunkiem i miłością wyznaczać dziecku granice

Gdy rodzice nie reagują na pozytywne zachowania dzieci, nie wzmacniają ich – doceniając,

chwaląc, dzieci próbują zwrócić ich uwagę na siebie w inny sposób. Podejmowane wtedy przezdzieci działania i zachowania są bardzo często nieakceptowane przez najbliższych – krzyk, tzw.”jęczenie”, szturchanie, szarpanie, zaczepianie, bicie, itp. Rodzic wtedy podejmuje interwencję- może to mieć formę krzyku, klapsa, uderzenia dziecka itd., wierząc, że nauczy to dziecko, że taknie wolno robić. Dzieje się jednak inaczej. Takie zachowania rodzica mogą sprawiać, że negatywnezachowania dziecka, zamiast się wyciszać, będzie się powtarzać i nasilać, w myśl zasady:„lepiej być skrzyczanym i zbitym, niż ignorowanym”. Dla dziecka najważniejsza jest uwagarodzica, więc gdy rodzic skupia się wyłącznie na złym zachowaniu dziecka, dziecko je powtarza.

I wtedy możemy mówić o BŁĘDNYM KOLE ZŁOŚCI, czyli im dziecko się gorzej zachowujetym gwałtowniej reaguje rodzic; im rodzic gwałtowniej reaguje, tym dzieckobardziej eskaluje swoje zachowanie, itd.

 

Jest to spotkanie na temat  wychowania bez bicia, czyli jak z miłością i szacunkiemwyznaczać dziecku granice.

 

 

 

                                                                       Prowadzący:

                                                                       Psycholog: Barbara Ciechańska

                                                                       Psycholog: Joanna Ciechańska - Jędrasik