Janusz Korczak Patronem Szkoły Podstawowej w Dobczynie
Janusz Korczak, a właściwie Henryk Goldszmit, urodził się w Warszawie 22 lipca 1878 roku.
Pochodził z rodziny żydowskiej. Jako dziecko wychowywał się w trudnych warunkach materialnych. Choroba ojca, a następnie jego śmierć spowodowały, że będąc jeszcze sam uczniem, chłopiec udzielał korepetycji, by pomóc w utrzymaniu rodziny.
Teoretyk i praktyk wychowania od wczesnej młodości ściśle łączył te dwa obszary. Student medycyny, potem lekarz w szpitalu dziecięcym, uzupełniał wiedzę w Szwajcarii, Berlinie, Paryżu i Londynie. Jednocześnie był działaczem społecznym, publicystą i wychowawcą.
Współpracował z tygodnikiem „Kolce” i „Głos”, założył „Mały Przegląd”– pismo redagowane przez dzieci i młodzież, było ono dodatkiem do „Naszego Przeglądu”. Inne publikacje Janusza Korczaka to między innymi: „Pedagogika żartobliwa”, „Moje wakacje”, „Gadaninki radiowe Starego Doktora”, „Król Maciuś I” i wiele innych.
Od 1912 roku, wraz ze Stefanią Wilczyńską, Korczak poświęcił się pracy w założonym przez siebie Domu Sierot dla dzieci żydowskich w Warszawie. Podjął też wieloletnią współpracę z Marią Falską przy prowadzeniu Naszego Domu dla dzieci polskich.
Janusz Korczak żył zgodnie z wyznawanymi przez siebie wartościami. Zrezygnował z założenia rodziny, ponieważ tak rozumiał poświęcenie się służbie dziecku. Pracę w Domu Sierot wykonywał bez wynagrodzenia, utrzymując się z pisania. Zawsze traktował dzieci z szacunkiem.
Korczak był spójny także w swojej wielowymiarowej tożsamości narodowej. Uważał się za Żyda-Polaka, a najważniejszy był dla niego uniwersalny wymiar człowieka. Dlatego nie tylko żył w świecie żydowskim i polskim, ale łączył je w swojej pracy społecznej i literackiej, działając i pisząc dla obu środowisk. W latach 30-tych chciał się przenieść do Palestyny, jednak nie mógł się zdecydować na rozstanie z Polską.
Od maja 1942 roku przebywał wraz ze swoimi wychowankami z Domu Sierot w warszawskim getcie. Choć międzynarodowa sława dawała mu taką możliwość, nie chciał wyjechać i opuścić swych podopiecznych. Zginął wraz z nimi na początku sierpnia 1942 roku, wywieziony w bydlęcym wagonie do obozu zagłady w Treblince. Dobrowolnie towarzyszył dzieciom w drodze na śmierć. Data śmierci Janusza Korczaka zosatała ustalona na 7 sierpnia 1942 roku.
Janusz Korczak był zwolennikiem samostanowienia i poszanowania praw dziecka. Mawiał, że: „Dziecko kojarzy i rozumie jak osoba dorosła – nie ma tylko jej bagażu doświadczenia”. Tworzył małe parlamenty, które imitowały świat dorosłych i przygotowywały dzieci do dorosłego życia.
Korczak - Człowiek będący uosobieniem najwyższych wartości humanistycznych, będący symbolem "prawdziwej religii i moralności" - Święty Jan Paweł II
Pomnik Janusza Korczaka to jeden z najnowszych warszawskich pomników, został odsłonięty w czerwcu 2006 roku. Jego autorem jest Zbigniew Wilma. Znajduje się w miejscu, w którym w czasie okupacji znajdował się sierociniec.
Pomnik przedstawia Janusza Korczaka w otoczeniu wychowanków, stojących pod martwym drzewem. Konary drzewa układają się w siedmioramienny żydowski świecznik. Z tyłu pomnika znajduje się nieduża fontanna, natomiast z prawej strony monumentu umieszczono kamień z wykutym napisem "Janusz Korczak dr Henryk Goldszmit 1878 - 1942".
W Warszawie istnieją obecnie cztery pomniki Janusza Korczaka. 1 czerwca 2006 odsłonięto pomnik Janusza Korczaka w pobliżu Pałacu Kultury i Nauki, od strony ul. Świętokrzyskiej. Pomnik doktora z dziećmi znajduje się w Warszawie przy ul. Jaktorowskiej 6 (dawniej Krochmalna 92), przed dawnym Domem Sierot dla dzieci żydowskich w Warszawie. Kolejny znajduje się na cmentarzu żydowskim w Warszawie, od strony ulicy Okopowej. Inny pomnik Korczaka usytuowany jest na ulicy Korkowej (Marysin Wawerski).
Janusza Korczaka upamiętnia również jeden z kamiennych bloków warszawskiego Traktu Pamięci Męczeństwa i Walki Żydów.
K O M U N I K A T Y
